Καλοκαίρι 2010
 |
| Περιοδικό Δυτικώς - Τεύχος 57 |
Editorial #57
Μικρά, καθημερινά ψεματάκια...
γραφή Αλέξης Αλαματίδης
Η πολιτικο – οικονομο – ηθική κατάσταση στην Ελλάδα, ενώ αρχικά και εμένα με έβαζε στο να σκεφτώ την οικονομία, την πολιτική και τον απλό κόσμo, σήμερα με οδηγεί σε άλλα μονοπάτια σκέψης και αναζήτησης, στο τι είναι αυτό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, ειδικά σήμερα που οι περισσότεροι αισθανόμαστε άδειοι και αμέτοχοι στα όσα συμβαίνουν γύρω, αλλά και κυρίως μέσα μας.
Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο έχουμε μπει «αυτόματα», τον βρήκαμε περίπου έτσι, δεν ήταν και τόσο δική μας η επιλογή στο να είναι τα πράγματα όπως είναι και αν μπεις σε ένα τόσο μεγάλο «σύστημα», το πιο πιθανό είναι να σε καταπιεί αυτό και όχι να το αλλάξεις εσύ. Ζώντας λοιπόν στις ανθρώπινες κοινωνίες διαπιστώνει κανείς ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία βασίζονται στο ΨΕΜΑ. Ο τρόπος λειτουργίας τους, ο τρόπος «υποδοχής» των νέων μελών τους, η οικονομία, η πολιτική, αλλά και η ηθική βασίζονται κατά μεγάλο μέρος στο ψέμα και στην παραπληροφόρηση μας.
Και είναι τόσο έντονο αυτό το φαινόμενο που όλοι κλείνουμε τα μάτια και συμπεριφερόμαστε σα να μην συμβαίνει. Όλοι πλέον γνωρίζουν ότι τουλάχιστον η πολιτική και η οικονομία βασίζονται σε αρχές που ούτε με την ηθική, αλλά ούτε με την αλήθεια έχουν κοινά στοιχεία. Ας πάρουμε π.χ. κάτι πρακτικό, όπως τον δανεισμό που τόσο μας έχει απασχολήσει τελευταία.
Όταν δανειζόμαστε, λέμε ψέματα στον εαυτό μας και στους άλλους, ότι μπορούμε να αγοράσουμε κάτι, ότι κάτι μας ανήκει, ενώ στην ουσία αυτό δεν ισχύει, εφόσον δεν έχουμε την αγοραστική δύναμη (για αυτό και δανειζόμαστε).
Αλλά και σε μεγαλύτερη οικονομική κλίμακα αν το δούμε, διαπιστώνουμε πως οι οικονομία έτσι πως έχει φτάσει, είναι μια μεγάλη «φούσκα», που κάποιοι επιτήδειοι φουσκώνουν και αδειάζουν κατά το δοκούν, χωρίς να μπορεί κανένας κρατικός ή άλλος οργανισμός να παρέμβει.
Τα παραδείγματα της επικράτησης του ψέματος στην καθημερινότητα συνεχίζονται σε πολλούς τομείς: στη διαφήμιση, στο εμπόριο, στη σχέση κράτους -πολιτών, στη θρησκεία, στον τρόπο που γράφεται η Ιστορία (που ως γνωστόν τη γράφουν πάντοτε οι νικητές), στην Παιδεία κ.α. Ή τι να πει κανείς για την τηλεόραση και τον κόσμο όπως τον παρουσιάζει αυτή. Τίνος εργαλείο είναι τα Μ.Μ.Ε.; Σίγουρα όχι των απλών πολιτών...
Η κρίση που προκαλεί όμως το ψέμα δεν σταματά εδώ, αλλά συνεχίζεται και στις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, οι οποίοι δεν θα μπορούσαν να μείνουν ανεπηρέαστοι μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα ψέματος και υποκρισίας. Όταν όλη σου η ζωή είναι πλαισιωμένη από ψέματα σε σχεδόν όλους τους τομείς της, δεν μένει και πολύ καθαρό έδαφος μετά για να αναπτυχθεί μια υγιή σχέση με τους τριγύρω και, κυρίως δεν μπορούμε να έχουμε «ειλικρινή» σχέση με τον ΕΑΥΤΟ μας.
Ο εαυτός μας είναι και ο μεγαλύτερος δέκτης όλων αυτών και, αναρωτιέμαι κατά πόσο μπορεί κανείς να εξελιχθεί και να αναπτυχθεί, όταν σχεδόν τίποτα τριγύρω του δεν είναι αληθινό. Ακόμη και αυτοί που μπορεί να έχουν τις καλύτερες προθέσεις για εμάς (π.χ. οι γονείς) γεμίζουν από πολύ μικρή ηλικία τη ζωή μας με ψέματα και ανακρίβειες, υποτίθεται για να μας προστατέψουν.
Η καταστροφή της φυσικότητας ενός παιδιού ξεκινάει από πολύ νωρίς μέσα στο σπίτι από τους γονείς του, για να συνεχιστεί στο σχολείο και να «ολοκληρωθεί» αργότερα από την κοινωνία. Και όλα φαίνονται τόσο φυσικά που πραγματικά πιστεύω ότι οι περισσότεροι δεν έχουν καν συνειδητοποιήσει τι τους συμβαίνει. Ο πολύς κόσμος απλά πιστεύει ότι «ξέρει» και πως «έτσι είναι τα πράγματα» και αυτό είναι το χειρότερο, διότι καλύτερα να ζω μέσα στην άγνοια αλλά το γνωρίζω, παρά να ζω μέσα στο ψέμα και να μην το καταλάβω ποτέ.
Ψάχνοντας λοιπόν για «μεγάλες αλήθειες» ή για την Αλήθεια, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το ψέμα, μέσα στο οποίο περνάμε και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας. Και ξαναθέτω το ερώτημα, πώς μπορεί κανείς να βρίσκεται στο σωστό δρόμο όταν όλα γύρω του είναι ψεύτικα και πλασματικά;
Η λύση δεν μπορεί παρά μόνο να στηρίζεται στην ατομικότητα, στην δουλειά με τον εαυτό μας.
Ο καθένας πρέπει να «σώσει» τον εαυτό του και αυτό να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά για όλη την ανθρωπότητα. Δύσκολο εγχείρημα, αλλά όχι ακατόρθωτο. Δρόμοι υπάρχουν αρκετοί, ο καθένας επιλέγει αυτόν που του ταιριάζει καλύτερα.
Η κρίση για την οποία πολύς λόγος γίνεται υπάρχει εδώ και δεκαετίες και δεν είναι οικονομική αλλά πνευματο-ηθική.
Δεν μπορώ να αποδεχτώ πως το ψέμα είναι κάτι έμφυτο, κάτι που μας το έδωσε ο Θεός. Ίσως θα έπρεπε να ξαναπροσδιορισθούν οι αξίες , αλλά μην περιμένετε αυτό να γίνει από καμία κυβέρνηση ή θρησκεία, αυτό είναι μια προσωπική για τον καθένα υπόθεση. Η αλήθεια δεν φοβάται, η αλήθεια είναι «όμορφη». Αλήθεια σας λέω...
Ως το επόμενο ραντεβού μας
να ‘στε όλοι καλά
